Samenvatting |
De Diagonaal Methode (DM) is een compositie"methode" die toevallig is ontdekt in 2006 door de Nederlandse fotograaf en docent fotografie Edwin Westhoff, gedurende onderzoek naar de onnauwkeurigheid van de Regel van Derden. De Diagonaal Methode is geen bedachte theorie, maar een ontdekking: nl. de ontdekking dat de plaatsing van inhoudelijk belangrijke details op de bissectrices van de vier hoeken (onbewust) zijn geplaatst door kunstenaars door de eeuwen heen.
De technische kant van de Diagonaal Methode (hierna "DM") is vrij simpel: elke hoek van 90 graden van een afbeelding kan in twee gelijke hoeken worden verdeeld van 45 graden. De lijn in het midden is een lijn van 45 graden en deze heet de "bissectrice". Het bleek dat kunstenaars en fotografen (maar ook amateurs) inhoudelijk belangrijke details op deze bissectrices plaatsten, ofwel op de "Diagonalen" van de Diagonaal Methode. De nauwkeurigheid van de plaatsing bleek bepalend inzake de validiteit van deze methode: nl. met een precisie van doorgaans 0 mm op A4 formaat. Ik heb deze methode de "Diagonaal Methode" genoemd omdat ik in de eerste fasen van het onderzoek zag dat het ging om de meetkundige diagonalen van de twee overlappende vierkanten in een rechthoekige afbeelding. Later bleken de vierkanten geen enkele rol te spelen, maar toen kon ik naam niet meer veranderen, omdat Adobe de methode al "Diagonal" had genoemd in versie 1.1. van Lightroom in 2007. Zowel de kunstenaar (fotograaf, etc.) kijkt blijkbaar op dezelfde manier door afbeeldingen als het publiek (de bekijker van de afbeelding).
Een "inhoudelijk belangrijk" detail kan een oog zijn, een hand, een bloem die iemand vast houdt, gereedschap zoals een pen of een mes; elk voorwerp dat in het verhaal of de symboliek van de afbeelding een belangrijke rol speelt. Deze dingen kunnen voor de maker belangrijk zijn om rationele, psychologische, of emotionele redenen. De DM is wat dit betreft volkomen subjectief: de maker bepaalt dit. Omdat het onbewust gebeurt is hiermee ten eerste de exactheid te verklaren (want dit is niet haalbaar bij bewuste toepassing).
Ten tweede kunnen we achteraf zien wat (de) onbewuste interessen waren van een kunstenaar. De objectieve kant van de DM is de manier waarop mensen door afbeeldingen kijken. Er zijn een aantal manieren om door een afbeelding te kijken, maar één van deze is dat onmiddellijk opvalt wanneer een detail op een bissectrice (Diagonaal) is geplaatst. Dus de conclusie is dat de Diagonaal Methode een combinatie is van een subjectieve plaatsing van details en een objectieve manier van door een afbeelding kijken.
Natuurlijk is het mogelijk om een afbeelding achteraf bij te snijden op zo'n manier dat de voor de maker belangrijke details inderdaad exact op de Diagonalen liggen, mochten deze er net iets naast liggen. Mensen hebben mij wel verteld dat hun foto's "beter" zijn geworden nadat ze de DM hebben toegepast.
Dat de totale foto "beter" is geworden hoeft nog niet te betekenen dat de compositie beter is geworden, maar bijvoorbeeld de totale impact en bedoeling van de foto. Omdat de bekijker direct de belangrijkste details ziet, zoals bedoeld door de kunstenaar.
Zie voor meer informatie de pagina "Theorie".
De technische kant van de Diagonaal Methode (hierna "DM") is vrij simpel: elke hoek van 90 graden van een afbeelding kan in twee gelijke hoeken worden verdeeld van 45 graden. De lijn in het midden is een lijn van 45 graden en deze heet de "bissectrice". Het bleek dat kunstenaars en fotografen (maar ook amateurs) inhoudelijk belangrijke details op deze bissectrices plaatsten, ofwel op de "Diagonalen" van de Diagonaal Methode. De nauwkeurigheid van de plaatsing bleek bepalend inzake de validiteit van deze methode: nl. met een precisie van doorgaans 0 mm op A4 formaat. Ik heb deze methode de "Diagonaal Methode" genoemd omdat ik in de eerste fasen van het onderzoek zag dat het ging om de meetkundige diagonalen van de twee overlappende vierkanten in een rechthoekige afbeelding. Later bleken de vierkanten geen enkele rol te spelen, maar toen kon ik naam niet meer veranderen, omdat Adobe de methode al "Diagonal" had genoemd in versie 1.1. van Lightroom in 2007. Zowel de kunstenaar (fotograaf, etc.) kijkt blijkbaar op dezelfde manier door afbeeldingen als het publiek (de bekijker van de afbeelding).
Een "inhoudelijk belangrijk" detail kan een oog zijn, een hand, een bloem die iemand vast houdt, gereedschap zoals een pen of een mes; elk voorwerp dat in het verhaal of de symboliek van de afbeelding een belangrijke rol speelt. Deze dingen kunnen voor de maker belangrijk zijn om rationele, psychologische, of emotionele redenen. De DM is wat dit betreft volkomen subjectief: de maker bepaalt dit. Omdat het onbewust gebeurt is hiermee ten eerste de exactheid te verklaren (want dit is niet haalbaar bij bewuste toepassing).
Ten tweede kunnen we achteraf zien wat (de) onbewuste interessen waren van een kunstenaar. De objectieve kant van de DM is de manier waarop mensen door afbeeldingen kijken. Er zijn een aantal manieren om door een afbeelding te kijken, maar één van deze is dat onmiddellijk opvalt wanneer een detail op een bissectrice (Diagonaal) is geplaatst. Dus de conclusie is dat de Diagonaal Methode een combinatie is van een subjectieve plaatsing van details en een objectieve manier van door een afbeelding kijken.
Natuurlijk is het mogelijk om een afbeelding achteraf bij te snijden op zo'n manier dat de voor de maker belangrijke details inderdaad exact op de Diagonalen liggen, mochten deze er net iets naast liggen. Mensen hebben mij wel verteld dat hun foto's "beter" zijn geworden nadat ze de DM hebben toegepast.
Dat de totale foto "beter" is geworden hoeft nog niet te betekenen dat de compositie beter is geworden, maar bijvoorbeeld de totale impact en bedoeling van de foto. Omdat de bekijker direct de belangrijkste details ziet, zoals bedoeld door de kunstenaar.
Zie voor meer informatie de pagina "Theorie".
De Diagonaal Methode is geregistreerd op 23 oktober 2006 in Washington (Library of Congress) onder nr. Txu-328-140,
en in Amsterdam (bij Merkplaats) onder nr. 4.620517.1 op 23 juni 2006.
en in Amsterdam (bij Merkplaats) onder nr. 4.620517.1 op 23 juni 2006.
